Het mag een beetje een omgekeerd mirakel heten dat Brigitte Demeyer niet meer bekendheid geniet in kringen van muziekliefhebbers: d dame is al een kleine twintig jaar aan de weg aan het timmeren en ze maakte al verschikkende heel fijne platen, waarop ze haar talent als songwriter allesbehalve zuinigjes etaleert en combineert met een zangstem en -stijl, die een beetje het midden houdt tussen Joni Mitchell, Rickie Lee Jones en Sheryl Crow. Op deze nieuwe, haar achtste plaat intussen, laat ze zich opnieuw muzikaal omringen door een gezelschap van muzikanten uit de omgeving van Wood Brother Jano Rix, een man die ze geregeld aan het werk zag in de studio van Zac Brown, waar ook deze plaat werd opgenomen. Net als op voorganger “Mockingbird Soul”, die ze samen met Will Kimbrough maakte, haalde Nix zijn vrienden Oliver en Chris Wood naar de studio, voegde er voor de zekerheid nog de grote Viktor Krauss, Ted Pecchio; JP Ruggieri en Kris Donegan aan toe en Brigitte zelf had weinig moeite om haar beste vriendin Alfreda McCrary te overtuigen om vocalen te komen toevoegen. Met zo’n dream team kun je buitenkomen, zoveel is zeker, maar dan nog moet het songmateriaal deugen om tot een goeie plaat te komen. Wel, daarmee zal het alvast niet misgaan voor deze plaat, want de tien songs -de teksten zijn van Demeyer, de muziek is het resultaat van de muzikale chemie tussen haar en Rix- zijn stuk voor stuk fraaie voorbeelden van datgene waar het bij songwriting om draait: oog hebben voor het leven dat zich onder je neus afspeelt en daar in nauwelijks twintig lijnen tekst een verhaal mee breien.

Nu, momenten die voor inspiratie konden zorgen, dienden zich wel voldoende aan: Brigitte verhuisde, na jarenlang in Nashville gewoond te hebben, omwille van een opgroeiende zoon, naar San Francisco, waar ook wel een muziekscene leeft, maar ongetwijfeld niet op het niveau van wat in Nashville voorhanden is. Daar kwam bij dat iin de eerste maand na haar verhuizing, Brigitte af te rekenen kreeg met het verlies van haar neef en diens dochter, die beiden omkwamen buij een ongeval op Hawaï. Haar onophoudelijk toeren met Will Kimbrough maakte haar bovendien oververmoeid, met een serieuze longaandoening tot gevolg en alsof dat allemaal niet volstond, maakte de paardenliefhebster die Brigitte is, ook nog eens een lelijke val met haar paard. Enfin, meer dan voldoende bronnen van inspiratie, al kwam ze er in die periode niet echt toe veel te schrijven. Tot ze dus met Jano Rix begon te werken en er een bijzondere tweewegsdynamiek tussen beiden ontstond en de songs als vanzelf tot stand kwamen: dat werden stuk voor stuk songs die diepgeworteld zijn in de zuidelijke Verenigde Staten: de stem van Brigitte heb ik al gesitueerd, de muziek zit tussen de soul en de jazz in en de geweldige begeleidingsband maakt met prachtnummers als”Louisiana”, “Already In” en het afsluitende “Roots and Wings and Bones -een ode aan haar zoon” - dat, naar mijn gevoel haar beste plaat tot nu toe heeft afgeleverd. Kan er misschien ergens een programmamaker op onze nationale zender hier eens naar luisteren? Dankuwel.

(Dani Heyvaert)